Opowieść mówi o tym, że dzieląc się z innymi tym, co mamy najcenniejszego, a co już nam nie służy, sami zostajemy najhojniej obdarowani. Coś musi odejść, żeby przyszło nowe. Ta zasada spełnia się w otaczającym nas świecie i dotyczy zarówno ludzi, zwierząt, jak i roślin, a najbardziej dostrzegamy ją na wiosnę.
Dzięki działaniu małej dziewczynki do wioski powrócił upragniony deszcz, a ona sama odkryła, że kamienie, rośliny, ludzie – cały świat jest jej wielką rodziną. Co mam cennego, co już nie jest mi potrzebne? Czym mogę podzielić się z innymi? Może mogę oddać innym dzieciom zabawki, którymi się już dawno nie bawię? Oddając je, warto sprawdzić, czy wciąż są w dobrym stanie, bo nie oddajemy w darze rzeczy popsutych i brudnych.
